Pięć miesięcy temu perspektywa udzielania wywiadu w zamkniętym, dusznym, sterylnym studio nagraniowym sprawiłoby, że Depeche Mode uciekliby ile sił w nogach do domu w Basildon. Lecz te pięć miesięcy, jak powiedziałby Wowington Woy, to bardzo długi czas w stukniętym świecie wock 'n' wolla. Jedno spojrzenie na Vince'a Clarke'a siedzącego pewnie za stołem mikserskim i powitalny uśmiech Martina Gore'a sprawiły, że wiedziałam, że wszystko powinno być w dechę.

Dan "The Man" Miller szybko nakazał Martinowi powrót do mikrofonu, aby ten wniósł swój udział do charakterystycznych już teraz dla Mode brzmień w nowym utworze, który być może będzie nowym singlem, a całkiem możliwe, że stanowi zaczątek albumu.

"Wciąż nie mam dosyć, wciąż nie mam dosyć" - zaśpiewał Martin, ale okazało się, że ma i zrobił sobie przerwę na filiżankę i pogawędkę.

Les Modes, jak już wspomniałam, są teraz 100% bardziej pewni siebie, rozmowni, dowcipni i błyskotliwsi aniżeli jakikolwiek inny rodzaj proszku do prania... (Co? Pewnie powiedziałam coś nie tak?).

Vince ustawił swój syntezator na przypadkowy program, aby rozładować powstałą wkurzającą atmosferę. Jakże we właściwy sposób!

Po wypuszczeniu jednego nagrania - Depeche Mode nie są wcale nieśmiałymi, niekomunikatywnymi młodzikami. Oto oficjalna wymowa nazwy ich zespołu: Depech-ay.

"To pewnie jest gramatycznie niepoprawnie" - powiedział Vince - "Ale tak właśnie wolimy to wypowiadać".

Okay. Depecheeee Mode nagrywają masę nowych kawałków, po tym jak zrobili przerwę po sporej ilości koncertów w okolicach Londynu po niespodziewanym sukcesie 'Dreaming Of Me' i po nawet bardziej zaskakującym sukcesie 'New Life'. Aż do tego momentu Andy i Martin pracowali w dzień, więc zasada koncertowania z nowym materiałem możliwa jest do zrealizowania jedynie teraz. Masowo napływały oferty od grup takiego kalibru jak Classix i Toyah, ale Vince uważa, że nie był to najlepszy wybór. Martin uważał, że trasa z Classix mogłaby im nieodwołalnie przypiąć etykietkę futurystów, czego bez powodzenia, bardzo wytrwale starali się uniknąć.

Ale z zespołów, które umocniły swoją pozycję po wydaniu albumu 'Some Bizarre', to właśnie Depeche Mode powiodło się najlepiej. Ale w końcu ich naiwnych, nieskomplikowanych syntezatorowych brzmień pop nie sposób nie lubić.

"Ten wtorek był raczej smutny" - powiedział nagle przygnębiony David Gahan - "Oczekiwaliśmy, że 'New Life' wejdzie nieco wyżej. Myślę, że wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę, że utwór może niewiele zdziałać na początku, choć gdzieś tam w środku... ciężko powiedzieć."

To zabawne, bo 'New Life' pnie się zdecydowanie szybciej w notowaniach, aniżeli ich debiut...

Vince: "Jest naprawdę wysoko, czyż nie?"

David: "Nauczyliśmy się wiele na przykładzie 'Dreaming' , zjawiliśmy się tutaj aby po prostu lepiej dopracować następny kawałek."

No i rzeczywiście ten przykuwający uwagę, niewielki syntezatorowy riff nadal tkwi mi w głowie, przypominając mi Bóg wie co.

"To tylko stary riff w stylu R&B" - stwierdził Vince.

"Nie, to dobry sposób, aby mieć chwytliwy, rozpoznawalny styl" - stwierdził Dave myśląc o ludziach mających sporo kłopotów z zapamiętaniem nazwy zespołu - "Założę się, że wchodząc do sklepu z płytami zapominają naszej nazwy. Wchodzą, nucą sobie naszą melodię, ale mówią: 'Och, nie pamiętam co to za zespół, wezmę w takim razie Duran Duran!' "

Andy Fletcher zaproponował Dep. Mod jako skrót w stylu Orch Man (OMD = Orchestral Manouvers in the Dark - przyp. tłum.). Nagle urojona żarówka nad głową Vince'a zapaliła się sugerując zaświtanie nowej, wyśmienitej myśli:

"Czy, gdy przyjdzie twój fotograf," - na jego ustach pojawił się uśmieszek - "Będziemy mogli sobie zrobić zdjęcie z tyłu Renaulta Dana? Takie jakie mieli Spandau Ballet? Tylko, że teraz będzie nas pięciu i będziemy ściśnięci, o tak..." (Tu Dave udaje martwą sardynkę).

OK. Pogimnastykujcie języki chłopaki. Prawdziwy Mutemobil! To prawda, iż fakt, że szło im nieźle w notowaniach amerykańskich dyskotek miało duży wpływ na zainteresowanie nimi w Europie... podpisano już umowy z kilkoma dużymi firmami na wydawanie i sprzedaż ich płyt we Francji, w Niemczech oraz w innych krajach. Wielu wątpiło w zdolność wytwórni Mute do przebicia się z Depeche Mode, ale jak na zespół industrialny i tak przebili się przez niedostępne dla innych bariery.

David: "Znacznie bardziej woleliśmy zyskiwać powoli, aniżeli dostać te wszystkie wielkie zaliczki jakie nam proponowano - i mamy to z Danielem - udowodnił, że może zdobyć dla nas to, co chce, nie zdołaliśmy jedynie ustalić jeszcze, czy może naprawdę wszystko!"

Andy: "Zespoły industrialne są teraz na fali. Nigdy wcześniej trafiały na notowania list przebojów."

David: "I stacje radiowe są bardziej skłonne, aby grać muzykę industrialną."

Vince: "Bo muszą płacić mniejsze honoraria autorskie!"

David: "Radio One było i jest wciąż nam przychylne - grają w nim trzy razy w ciągu dnia naszą muzykę. Stwierdzili, że będą się tego trzymać, zapewniając naszym utworom sporo czasu antenowego."

Czyżby więc po niepewnym, nerwowym starcie sprawy potoczyły się w kierunku, w którym mieli nadzieję, że się potoczą?

Vince: "Tak właśnie się stało. Tu uczysz się bardzo szybko. Z Mute jesteśmy na bieżąco ze wszystkim, mamy kontakt z dystrybutorami, popularyzatorami i ludźmi od promocji każdego dnia."

Andy: "Nie wiemy jedynie tego jak to jest być w dużej firmie fonograficznej. Jesteśmy całkiem zadowoleni z naszego układu, ale nie wiemy, czy dystrybucja nie mogłaby być lepsza."

Ach, ale przecież nie możecie narzekać - Rough Trade wprowadziła wasze nagrania do tych małych sklepików, gdzie trafiają hordy kupujących niezależną muzykę.

Andy następnie odbiegł od tematu rozmowy (co nie jest niczym niezwykłym), rozprawiając o tym jak to zmieniła się publiczność zespołu, stając się coraz młodsza. Nikt nie przyznał mu racji.

David: "To nie tak! Mamy zróżnicowaną publiczność!"

Vince: "W klubach i w innych tego typu lokalach, publiczność jest już na miejscu, oni nie przychodzą specjalnie żeby nas oglądać."

David: "Nie opowiadaj głupot! Nie możesz powiedzieć, że każde miejsce, w którym gramy ma stałą publiczność!"

Andy: "Zaczynacie zachowywać się gorzej od Martina... a on nie powiedział do tej pory ani słowa."

Martin ożywił się: "Milczę, ale to się może szybko zmienić, czekam tylko na właściwe pytanie."

Rozpoczęliśmy dyskusję o klubach, ludziach nie ubierających na siebie tak wiele, jak to kiedyś było i o widowisku jakie zrobił z siebie Midge Ure wrzucając młode dziewczęta w koronkach, do wody podczas szaleństw w Crytal Palace w zeszłym tygodniu. To wywołało spore rozbawienie, Andy stwierdził: "Tak właśnie robi Martin!".

Martin: "Szukasz guza Fletch..."

Aby zapobiec wojnie na całego, wspomniałam o mojej sympatii do miksu 'Rio' piosenki 'Shout!': utworu ze strony B, ich pierwszego 12-calowego krążka. Rytm im się podoba, a sam utwór? David ją uwielbia, Vince nienawidzi, Martin tak sobie. Hmmm. Przecież to jest pierwszy taneczny kawałek, który zrobili, no nie?

Andy: "No może poza kawałkami, które zrobiliśmy, kiedy byliśmy Light Of The World..."

Cisza... Śmiech!

Wszyscy przestali obserwując Daniela marszczącego brwi w pomieszczeniu kontrolnym, bez wątpienia poszukującego jakiegoś zagubionego dźwięku w melodii. Członkowie zespołu zaczęli coś knuć:

"Co nam tak pasowało w 'Szczękach' do Daniela?" - szeptali - "Nieee, nie pisz tego, on będzie wiedział, że to my... jeśli tylko o tym wspomnisz. To wszystko przez Andy'ego - wszyscy próbowaliśmy cię powstrzymać!"

Andy zwrócił się do mnie z dogłębnym pytaniem: "Kto ci powiedział o grupie folk i całej tej sprawie z kościołem?" (Przytoczył tu znaną plotkę o ich akustycznej przeszłości). "Ćwiczyliśmy w kościelnych salach, to wszystko."

A teraz nagrywają w byłym kościele!

David: "Taaa, po prostu uwielbiamy kościoły..."

Martin: "Poczekaj, aż usłyszysz nasz nowy singiel - to będzie piosenka gospel."

David: "Nazywa się 'Czy się promiennie uśmiechasz?' ( 'Have You Got The Sunshine Smile')"

Andy wyśpiewał słowa, dyrygując palcem i z uśmiechem na ustach w stylu kaznodziei ze szkółki niedzielnej.

David: "Na opakowaniu będzie twarz Andy'ego, a kiedy naciśniesz jego nos wyskoczy ręka z wysuniętym palcem wskazującym, a w środku będzie Martin dający czadu!"

I razem w chórku zaśpiewali: "Czy się promiennie ha, ha, ha, he, he, he"

To był, jak my to nazywamy w branży, dowcip...

Wchodząc do studia, zauważyłam Darryla, przewodniczącego fanklubu i prawdziwego przedstawiciela Silicon Teens wypisującego odpowiedzi na pocztę fanów D Mode. Czy jest tego wiele?

David: "Nie specjalnie. Chcieliśmy zrobić na tobie wrażenie! Listonosz miał tu wejść zaraz po twoim przyjściu z wielkim workiem."

Andy: "Taaa, z paką pełną pustych puszek po piwach, i mieliśmy ci pokazać twardą skórę na naszych palcach - oczywiście od pisania!"

No cóż, widziałam co najmniej dziesięć listów.

David: "Niektórzy z nich są naprawdę młodzi. Np. ten trzynastolatek napisał nam historyjkę używając słów zaczerpniętych z singli i przysłał nam kilka projektów plakietek."

Vince: "Bo jesteśmy popowi. Skrajnie popowi!"

Andy: "Piszą do nas ludzie z północy kraju, a nawet nas nie widzieli. Chcemy wyrwać się poza Londyn i okolice, ale najpierw musimy zrobić próby z nowym materiałem, gramy przecież od czterech miesięcy ten sam zestaw utworów. Nasze występy na żywo powinny być lepsze, bardziej taneczne."

Daniel znów zrobił dziwaczną minę. Chłopcy powiedzieli żeby przestał podsłuchiwać.

Andy: "To wspaniały gość. Jest wielki. Spójrz - oto cały Daniel Miller, ojciec muzyki elektronicznej..."

Vince: "Raczej ojciec chrzestny."

Surowy ojciec Daniel odparł tylko: "Wszystko słyszałem!"

Facet z ITV przyjechał niedawno aby przedyskutować występ Dep Mod w programie 20th Century Box na temat teraźniejszości i przeszłości sceny muzycznej w Essex. Depeche mają być sfilmowani na żywo w klubie Crocs w Rayleigh, a także w ich "naturalnym otoczeniu" w Basildon. Wszystko to ma pojawić się na antenie w sierpniu.

"Mogą sfilmować moją typową sobotę" - żartuje David - "Sauna, burdel, potem tor przeszkód dla komandosów... ale nie, pewnie pokażą Andy'ego budzącego się o szóstej rano, robiącego sobie grzankę i chodzącego do kiosku po gazetę. Takiego chłopca z sąsiedztwa!"

Stwierdza jednak rozsądnie: "No ale to nie ma znaczenia, czy pokażą nas np. na kiblu - minuta w telewizji jest więcej warta niż granie naszych kawałków w radio choćby z tysiąc razy."

Andy znów zamyślił się zastanawiając się dlaczego w tak wielu z ich wywiadów rozmawiają bardziej o Danielu, aniżeli o zespole: "Czy naprawdę dziennikarze nie mają o nas nic do powiedzenia? Wszystkie zespoły rozmawiają o polityce, a my nigdy nie mówimy o naszych przekonaniach."

Dave: "Bo nie mamy politycznych przekonań, jak mi się wydaje."

Andy: "Zawsze jest jakiś ekstrawertyczny członek zespołu z mocnymi przekonaniami."

Vince: "Nie znosimy wszystkiego co zjednoczone, czyż nie?"

Andy: "Nie mamy w zespole tego kogoś, kto dominowałby."

Dave: "No i dobrze!"

Andy: "Z drugiej strony, to właśnie dlatego nasze wywiady są bardzo puste, ponieważ zwykle taki ktoś mówi o tym, co robi Partia Pracy, czy o czymś takim."

Martin: "Często pojawiają się też tematy seksistowskie, szczególnie gdy chodzi o grupy heavy - metalowe."

David: "Oni zawsze mówią o seksie."

Vince: "Cały ten ich wizerunek macho..."

Macho. Dep Mod zdecydowanie nie są Macho. Teraz, gdy są raczej w refleksyjnym nastroju, spytałam jakie są ich najbliższe plany i nadzieje na przyszłość.

Wszyscy razem: "Całkowity sukces!!!"

David: "Jesteśmy zadowoleni z tego jak to teraz wygląda. Chcielibyśmy zacząć zarabiać teraz jakieś pieniądze."

Vince: "Chcemy zmienić nasze brzmienie, stworzyć coś nowego razem, robić dobry show na żywo."

I dalej Vince: "Nie chcemy wypadać jak Kraftwerk, nie chcemy już więcej używać taśm podczas występów na żywo, mamy zestaw rytmiczny z monitorem, który mógłby równie dobrze wygrywać choćby motyw 'Space Invaders'"

Andy: "Chcemy nadać naszym show atmosferę."

David: "W Bridgehouse?!"

Cóż, to jest pewna myśl... może coś jeszcze?

David: "No tak, Andy chciałby być otoczony kultem, zejść do podziemia. Robimy takie koncerty tutaj, gdy Vince siada za mikserem a Andy śpiewa! Często bowiem sprawy zwalają ci się na głowę, właśnie wtedy gdy jesteś w studio, więc trzeba coś zrobić, żeby pozbyć się tej energii. Przychodzimy więc tutaj, krzyczymy i wrzeszczymy."

Chłopaki puścili mi taśmę z zaimprowizowanym, surowym elektro - punkiem, z wokalem Andy'ego utrzymanym w stylu Crass, wykonującego covery utworów 'Simple Simon Says' , 'You Gonna Lose That Girl' i uczuciową interpretację popularnego hymnu szkolnego. I znowu dają o sobie znać wpływy religijne... Ale oni najwyraźniej potrzebują takiej odskoczni od precyzyjnej systematyczności koniecznej do wyprodukowania ich markowych, starannie dobranych piosenek pop - działając, tworząc nowe życie dla naszych pop - dzieciaków.

Mnóstwo ludzi zna już nazwę Depeche Mode. Teraz już wiecie kim są i jacy są. Podobnie jak ich szef, są całym sercem chłopakami z sąsiedztwa, którzy zmienili się w jednej chwili w gwiazdy muzyki pop. Po prostu moda: surowa, nie awangardowa.