Rozmowa z Martinem L. Gore'em, muzykiem grupy Depeche Mode

Dziœ ukazuje się "Counterfeit 2", nowa solowa płyta Martina L. Gore'a, lidera Depeche Mode i twórcy jego największych przebojów. Znalazły się na niej nowe, zaskakujšce wykonania szlagierów Kurta Weilla, Johna Lennona, Nicka Cave'a, Davisa Esseksa, Briana Eno, Davida Bowiego, Iggy Popa i Lou Reeda.

Rz: Jest pan głównym kompozytorem Depeche Mode, a gdy wreszcie nadarza się okazja nagrania solowego albumu, wykonuje pan szlagiery innych artystów. Jak to rozumieć?

MARTIN L. GORE: Nie wypada mi nagrywać własnych kompozycji na solowym albumie, dopóki istnieje Depeche Mode. To kwestia przyjacielskich więzów, solidarnoœci. Ale myœlę też pragmatycznie. Nie jestem bardzo płodnym kompozytorem. Nie byłbym w stanie przez 3 - 4 lata - a mniej więcej co tyle czasu nasz zespół wydaje nowš płytę - napisać kilkanastu wartoœciowych utworów dla niego i dla siebie. W tym, co powiem, jest być może coœ paradoksalnego, ale chociaż na płycie nie ma ani jednej mojej kompozycji, jest bardzo osobista, najbardziej intymna z tych, które nagrałem. W Depeche Mode panuje demokracja. Szanujšc kolegów, zawsze godzę się na kompromis, tak jak oni. Nie mam pieczęci lidera, bez której zespół nie może wysłać nagrań do tłoczni.

Nie powie pan, że musiał pytać o zgodę na solowš płytę kolegów z zespołu.

To prawda, że nie musiałem, ale to nie przypadek, że w tym samym czasie ukazujš się solowe albumy - mój i Davida Gahana. Rozmawialiœmy o nich od dawna, a daty premier zależały od programu zajęć zespołu. Ostatecznš decyzję podjšłem dopiero wtedy, kiedy David poinformował o swoich solowych planach. Wiedziałem, że będę miał sporo wolnego czasu. Ale, jak można sšdzić po tytule płyty "Counterfeit 2", nie miałem go zbyt wiele, skoro przez ostatnie kilkanaœcie lat nie wymyœliłem nowego, lecz użyłem sprawdzonego na pierwszej płycie.

Może to raczej kwestia kokieterii, tytuł sugeruje bowiem muzyczny falsyfikat, tymczasem nagrał pan całkiem nowe wersje.

Nie widzę nic złego w podrabianiu arcydzieł, jeœli tylko przyznajemy się do tego, że naœladujemy mistrzów. Można wtedy mówić o rywalizacji, œciganiu się z najlepszymi. To honor dla takiego muzycznego rzemieœlnika jak ja. Kiedy byłem nastolatkiem, bardzo lubiłem płytę z wielkimi szlagierami interpretowanymi przez Bryana Ferry'ego. Nie tylko mnie dała możliwoœć poznania nowej muzyki, nieznanych wczeœniej wykonawców. Dziœ nagranie podobnej płyty jest dla mnie grš z tradycjš, napełnianiem jej nowymi treœciami. A to nie takie proste. Niektóre piosenki chodziły za mnš przez wiele lat i okazało się, że nie mam na nie własnego pomysłu. Tak doskonałe wydały mi się w oryginalnych wersjach.

Czy jednš z nich była "Lost In The Stars" Kurta Weilla?

Wybrałem jš pierwszš, ale nie sprawdził się żaden z moich pomysłów na jej nowš interpretację - większoœć zwišzana była z instrumentami elektronicznymi. Wolałem ulec czarowi oryginału i ograniczyłem się do fortepianowi. Potem bałem się, że piosenka nie pasuje do całoœci, ale uważam, że ograniczajšc do minimum aranżację, przekazałem cały emocjonalny ładunek tego utworu.

Liderzy wielkich zespołów nie grajš zazwyczaj solowych koncertów, a co pan postanowił?

Rozmawiałem o tym z przyjaciółmi. Œmialiœmy się, że na całym œwiecie zebrałoby się publicznoœci może na dziesięć koncertów. Po tym, co przeżyłem z Depeche Mode, trudno to nazwać trasš koncertowš. To raczej recital!

Co sšdzi pan dziœ o etykietce "new romantic", którš przylepiono Depeche Mode, ale i wielu innym, całkiem do was niepodobnym zespołom?

W Anglii ta nazwa nie ma najlepszych konotacji. Kojarzy się z okropnym makijażem, futerkami, tapirowanymi fryzurami. W new romantic najbardziej twórcze było elektroniczne brzmienie. I te osišgnięcia staram się zachować w zespole i solo. Sporo ostatnio powstało płyt z nowymi wersjami przebojów, ale moja jest chyba jedynš elektronicznš poœród nich.

Dlaczego będšc liderem jednego z najsławniejszych angielskich zespołów, przeniósł się pan do Stanów Zjednoczonych?

Gdy pytajš mnie, czy nie z powodów podatkowych, odpowiadam, że chyba dlatego, by płacić więcej. W Anglii, kiedy budziłem się rano, było zazwyczaj pochmurno, co doprowadzało mnie do depresji. Teraz mam dom w Santa Barbara, gdzie jest jak w raju. Prawie każdego dnia œwieci słońce. To wymarzone warunki dla mnie i mojej rodziny. Bo choć sam w to czasami nie mogę uwierzyć, jestem żonaty i mam trójkę dzieci!

Rozmawiał Jacek Cieœlak

Zródło Rzeczpospolita