Wywiad pochodzi z boxsetu promujšcego płytę "Singles 86 > 98", w skład którego wchodzš: wywiad na płycie CD, "The Singles 86 - 98 PROMO" na dwóch CD, kaseta video "A Short Film", oraz krótka historia i dyskografia DM. Całoœć zapakowana w czarne pudełko z wytłoczonym napisem DM 86 > 98


Album "The Singles 86 > 98" obejmuje ponad jednš dekadę, dlaczego uznaliœcie, że jest to właœciwy moment do wydania tej kompilacji?

David Gahan: Właœciwie zastanawialiœmy się nad zrobieniem tego od pewnego czasu. Kiedy wydaliœmy "Ultra", postanowiliœmy nie robić trasy z płytš, co jak sšdzę było dobrš decyzjš. Nie robiliœmy tego od pięciu lat. Dlatego uważam, że pomysł z "singlami" jest niezły. Przedstawiamy to co zrobiliœmy i dodajemy kilka nowych piosenek i może w tym wypadku trasa nie byłaby złym pomysłem, dlatego, że teraz możemy w to włożyć całš energię jakš wkładamy w nowe utwory. Na tym albumie sš piosenki z całego dziesięciolecia, a to dużo czasu i dużo zmian.

Andy Fletcher: Uznaliœmy, że jest to duże osišgnięcie - wydać album "The Best". Szczególnie, że okres od 1986 do 1998 roku uznaliœmy za najlepszy w naszej karierze.

Piosenki na tym albumie pochodzš z ostatnich 12 lat. Jak sšdzicie co je łšczy w jednš całoœć?

Alan Wilder: Jeœli słuchasz tych piosenek w kolejnoœci, to na pewno wychwycisz jakšœ kontynuację dŸwięku. Poza tymi wszystkimi zmianami, a było ich sporo. Ale mimo tego, mimo tych zmian, wszystkie te piosenki sš zbliżone do siebie, czuje się w nich że wszystkie sš Martina, obojętnie co zespól zrobił, bšdŸ zrobi jako Depeche Mode. Zawsze gdy przystępujemy do nagrania nowego albumu, stoimy przed wyzwaniem, żeby nie zrobić kolejnych wersji tego co już mamy na koncie, chcemy zrobić coœ odmiennego - choć tego od nas nikt nie wymaga. Mimo to cišgle jesteœmy instynktownie
odbierani i odczytywani jako Depeche Mode.

Nie koncertowaliœcie ze swoim ostatnim albumem "Ultra". Czy to dobry pomysł?

Martin Gore: Myœlę, że tak. Nie sšdzę żeby było dla nas dobre, aby jechać w trasę koncertowš po wydaniu ostatniego albumu. Ponieważ spędziliœmy 15 miesięcy w studiu i wyjazd w trasę zabrałby nam kolejny olbrzymi kawał naszego życia. Teraz trasa jest dobrym pomysłem, ponieważ nie siedzieliœmy tak długo w studio, mieliœmy tylko 6-8 tygodni, żeby zrobić te parę nowych kawałków, więc teraz czujemy się œwieżo.

W jakim kierunku idzie zespól w "Only When I Lose Myself"?

Martin Gore: To jest ballada i raczej wolna jak na nas. Te kolejne single również sš takie. No i były nagrywane w całkiem miłej atmosferze.

David Gahan: Ja sšdzę, że to jest kontynuacja tego co dokonaliœmy na poprzedniej płycie, tyle tylko że nieco delikatniejsze. Podczas nagrywania "Ultra"' zyskałem dużo więcej pewnoœci siebie jeœli chodzi o moje œpiewanie... Czułem, że zrobiłem coœ dla siebie, a nie dla wszystkich innych. Postawiłem sobie wyzwanie: Chcę być jeszcze lepszy, ulepszyć coœ, ponieważ od dłuższego czasu czułem, że niczego nie ulepszyłem. Na szczęœcie nadarzyła się taka okazja jakš było nagranie "Ultra". Miałem wrażenie, że robię coœ co bardzo pasuje i jest tym brzmieniem Depeche Mode. Także z "Only When I Lose Myself" miałem bardzo dobre przeczucia - dużo myœlałem o słowach, o tym jak je odbieram. Sšdzę, że wszyscy jakoœ na siebie wpływamy, nawet jeœli sobie tego nie uœwiadamiamy i dlatego zespół cišgle działa.

Czy poczštkowo mieliœcie œwiadomoœć ile swobody dała wam MUTE i Daniel Miller?

Martin Gore: Zawsze powtarzałem, że mieliœmy dużo szczęœcia. Chyba jakiœ instynkt podpowiedział nam żeby wybrać MUTE. Mamy do nich duże zaufanie. Zrobiliœmy z nimi singiel, który dobrze się sprzedawał. Wolnoœć jakš nam dala nasza wytwórnia fonograficzna jest niewiarygodna. Nigdy nie wywierano na nas żadnego nacisku.

Andy Fletcher: To bardzo ważne dla nas być razem z MUTE Records. Mogliœmy nagrywać tak jak nam to odpowiadało, nie musieliœmy się œpieszyć i mogliœmy się rozwijać Niewiele jest grup na œwiecie, które mogš sobie pozwolić na pracę w taki sposób.

"Dreaming Of Me" jest waszym pierwszym singlem. Czy wtedy zaspokoiło to wasze ambicje?

Andy Fletcher : Nigdy me sšdziliœmy, że wydamy, jakiœ singiel. To było naprawdę niesamowite, wejœcie na listy na pozycję 40 i kiedy wracaliœmy do domu, a w lokalnym disco słyszysz jak ludzie się bawiš przy naszych kawałkach - nawet teraz te ekscytujšce wspomnienia wracajš. Nie oznacza to, że nic doœwiadczamy już takich ekscytacji, ale wtedy było to zupełnie nowe. Wiesz wtedy zawsze jest najlepszy czas.

Kiedy patrzycie wstecz na takie rzeczy jak "New Life" lub "Just Can't Get Enough", czy to tylko nostalgia czy też odczuwacie jakieœ "kręcenie"?

Andy Fletcher : Jasne, że tak. Spójrzcie na te wszystkie teledyski z tego czasu - byliœmy wtedy 18-sto, 19-sto latkami. Ale musieliœmy dorosnšć publicznie.

Czy to Vlnce Ciarke był twórczš iskrš w "Speak & Spell"?

Martin Gore: Tak absolutnie on był tš wiodšcš siłš w zespole i to od samego poczštku. Po jego odejœciu pojawił się wielki znak zapytania co będzie dalej. On był tym, który miał najwięcej pasji w zrobieniu czegoœ. To on woził taœmy demo do wytwórni fonograficznych. Myœlę, że miałem problemy z byciem takim pasjonatem. Sšdziłem, że to tylko moda na zespól i nie pisałem piosenek wiec nie byłem w nic tak zaangażowany. Tak naprawdę to było to coœ co tworzył Vince więc jest zrozumiale, że to on był siłš napędowš grupy.

Kiedy Vlnce Ciarke odszedł po nagraniu "Speak & Spell", czy martwiliœcie się o to co będzie dalej?

Martin Gore: Sšdzę, że mieliœmy dużo szczęœcia bo byliœmy bardzo młodzi i bardzo naiwni. Zarezerwowaliœmy studio, bo mieliœmy nagrywać singla. Myœlę, że nawet nie myœleliœmy o tym, że możemy nie odnieœć sukcesu. Gdyby odszedł może jakieœ 5 lat póŸniej bylibyœmy w chaosie ponieważ znacznie więcej byœmy o tym myœleli.

"Broken Frame" był waszym drugim albumem. Po wydaniu tych wczesnych hitowych kawałków mieliœcie uczucie, że stajecie się gwiazdš muzyki pop?

Martin Gore: Myœlę, że po wydaniu "The Meaning Of Love" zaczęliœmy sobie to uœwiadamiać. Pamiętam, jak przylatywaliœmy z Ameryki i po wylšdowaniu zadzwoniliœmy do Daniela dowiedzieć się na której jesteœmy pozycji i nagle okazało się, że chyba na 12, spodziewaliœmy się, że jak wrócimy to będziemy na 2, a spadliœmy na 18 i pomyœleliœmy, że to się nie powinno wydarzyć. Myœlę, że wtedy zaczęliœmy czuć się trochę jak gwiazdy pop, a to było coœ co nas sprowadziło na ziemię.
Andy Fletcher: W tym czasie także występowaliœmy w TOP OF THE POPS i było to naprawdę fantastyczne. Znaczenie majš także nasze stosunki z MUTE Records. Oni nigdy nie traktowali nas jako megagwiazdy. Do TOP OF THE POPS pojechaliœmy metrem i to było normalne. Więc to było to co trzymało nas na normalnym poziomie. Nasz drugi album nie sprzedawał się tak dobrze jak pierwszy i dlatego wielu ludzi uważało, że jesteœmy skończeni, szczególnie po odejœciu Vince'a, który odnosił ogromne sukcesy z YAZOO. Wielu ludzi mówiło nam, że jesteœmy skończeni. Było wiele nowych rzeczy zwišzanych z trzecim albumem. Na przykład pojawił się sampler. To było coœ zupełnie nowego i twórczego dla nas. Więc Martin zaczšł pisać piosenki na cały album i była masa rzeczy, które działy się w tym czasie. To sš powody, dla których "Construction Time Again" jest lak naprawdę naszym pierwszym własnym albumem. 

Czy "Construction Time Again" było " sprężynš" w rozwoju Depeche Mode?

Andy Fletcher : Nie sšdzę, żeby to było największe wydarzenie, to był poczštek. Ale to był dobry poczštek- Poczuliœmy się dużo lepiej i pewniej. Polecieliœmy do Berlina, aby zmiksować album. To było coœ zupełnie nowego dla nas, zobaczyć takie miasto. Mieliœmy bardzo dobre przeczucia. Zaczęliœmy być wydawani w Europie. Nie musieliœmy być jedynie popularni w Anglii, był także inny œwiat. Następne 12 lat spędziliœmy na zyskiwaniu popularnoœci poza granicami Anglii. I dało nam to dużo więcej satysfakcji szczerze mówišc.

Martin Gore: Myœlę, że było w tym czasie kilka wynalazków instrumentalnych zwišzanych z samplerem. Pierwszy album, który bazował na syntezatorach. Staliœmy się również starsi i mšdrzejsi. Może trochę bardziej interesujšcy, może nieco głębsi, co nie oznacza, ze wczeœniej byliœmy płytcy.

Jak wynalezienie samplera wpłynęło na waszš muzykę?

Martin Gore: Kiedy po raz pierwszy zaczęliœmy samplować, było to takie cudowne. Chcieliœmy samplować wszystko co się dało i to zawsze była œwietna zabawa. Chodzenie i nagrywanie nowych dŸwięków, a póŸniej wracanie i wkładanie ich do samplera. Ponieważ to było coœ nowego, było to także bardzo ekscytujšcy czas.

Czy zdawaliœcie sobie sprawę z tego, że byliœcie pionierami nowego sposobu nagrywania, przy pomocy samplera?

Andy Fletcher : Nie wtedy nie. Ale parę lat póŸniej, kiedy pojechaliœmy do Detroit. W klubie gdzie było parę czarnych dzieciaków, zdaliœmy sobie sprawę z tego, że zrobiliœmy coœ właœciwego, że zaczęliœmy coœ.

Alan Wilder: Istnieje taka różnica między Depeche Mode, a kulturš dance i techno. I tak naprawdę ja tego nie rozumiem. Ludzie pytajš nas: Czy nie zdajecie sobie sprawy z tego jaki mieliœcie wpływ? Ja nigdy tego nie rozumiałem, ponieważ dla nas, a na pewno dla mnie, technika była najważniejszym aspektem grupy. Było coœ co powinno się wykorzystać i wchłonšć. To co było najważniejsze to piosenki i według mnie cišgle sš najważniejsze. Chcieliœmy wykorzystać jak najwięcej różnych dŸwięków, elektroniki i innych. Robiliœmy coœ w rodzaju płyt opierajšcych się na piosenkach. Nagle odkryliœmy wpływ techno i dance, które były dla nas zupełnie obce. I nadal nie rozumiem tego połšczenia. Powiedziałbym, że muzyka dance ma dużo więcej wspólnego z prekursorami muzyki elektronicznej jak: KRAFTWERK, TANGERIME DREAM, niemieckimi zespołami elektronicznymi z lat 70-tych.

Czy uważacie się za przedstawicieli elektronicznej?

Alan Wilder: Tak myœlę, że tak można powiedzieć, że Depeche Mode postało na bazie takich grup elektronicznych jak KRAFTWERK i innych. W połšczeniu z etosem punk rocka, który stworzył te prawie rockowe piosenki wspólnie z tym elektronicznym wpływem.

Waszym pierwszym sukcesem w USA była kompozycja "People Are People", która weszła od razu na pozycję 13 listy. Jak zareagowaliœcie na ten amerykański sukces?

Andy Fletcher: Ameryka był dla nas ogromnym zaskoczeniem i szokiem. Mieliœmy tam dwie krótkie trasy koncertowe. Druga była kompletnš klęskš. Dave miał usuwany tatuaż i coœ poszło nie tak więc miał przez cały czas problemy. Gdy opuszczaliœmy Amerykę to powiedzieliœmy sobie, że nie ma szans, by Ameryka kiedykolwiek zaakceptowała nasza muzykę, była zbyt rockowa Nie byliœmy w Stanach przez 4 lata i nagle zaczęliœmy tam sprzedawać nasze kawałki. I naprawdę nie mogę powiedzieć dlaczego, naprawdę myœleliœmy, że nigdy nie pozyskamy amerykańskie] publicznoœci.

Jak sšdzicie dlaczego zdobyliœcie takš popularnoœć w Ameryce?

Andy Fletcher: Myœlę, że to co się stało jest historiš alternatywnego radia w USA. Zaczęli nadawać na poczštku lal 80-tych i stali się potężnš silš. To było coœ nowego, coœ czego me było jeszcze w tym kraju. I oni grali takich artystów, których nikt nigdy w USA nie słyszał. A my byliœmy głównym zespołem tego radia. Właœciwie zmieniliœmy oblicze amerykańskiego radia.

Alan Wilder: Zanim doszliœmy do "Black Celebration" nie było równowagi pomiędzy publicznoœciš koncertowš, a sprzedażš płyt - mówišc o Ameryce. I myœlę, że ten brak równowagi musiał rozsypać to wszystko. Tak wielu ludzi przychodziło na koncerty aby obejrzeć zespół i tak rzadko grano go w radiu. Było bardzo wielu ludzi, którzy szukali czegoœ innego niż to co mogli usłyszeć w radiu. I zespoły takie jak my czy THE CURE. My trafiliœmy do tej publicznoœci i mogliœmy zapełniać stadiony na 20 tys. osób bez grania w radiu. PóŸniej majšc takie podstawy możesz mieć wszystko.

Trudno jest zrozumieć te reakcje chemiczne jakie zachodzš w zespole. Jak byœcie je opisali?

Andy FIetcher: Depeche Mode było bardzo niezwykłš grupš jeœli chodzi o składniki. Osoby tworzšce grupę były raczej indywidualnoœciami. W jakiœ sposób ta grupa ludzi pasowała do siebie i potrafiła stworzyć coœ co się podobało. To pytanie na które nie da się odpowiedzieć. Byliœmy raczej niezależni. Ja nie jestem pisarzem, a Martin z całš pewnoœciš tak. Martin nie jest zaangażowany w produkcję, w brzmienie, a ja jestem. Dave jest wokalistš i nie wtršca się w pisanie. Wszyscy mieliœmy konkretne rzeczy do zrobienia i myœlę, ze wiedzieliœmy co kto ma robić, tak by nie deptać sobie po nogach.

Czy myœlicie, że muzyka Depeche Mode cišgle się rozwijała?

Andy FIetcher: Myœlę, że zestaw piosenek na " Black Celebration" jest po prostu fantastyczny. Wszystkie to klasyka chociaż żadna z nich nie jest czysto komercyjna. Œliczne piosenki i œwietne teksty. Myœlę, że wielu wielbicieli zespołu uważa, że to nasz najlepszy album To płyta o bardzo silnym image.

Martin Gore: Nie mam ważenia, że popychaliœmy coœ szczególnego do przodu. Myœlę, ze najbardziej drastyczna zmiana przyszła wraz z "Black Celebrarion". Ale od tego momentu wszystkie nasze płyty miały siłę. Na "81 - 85" jest parę rzeczy, które mi się naprawdę nie podobajš. Ale tak naprawdę jestem dumny z tego naszego raportu. Więc naprawdę się ucieszyłem, że pierwszy był album ,,81 - 85" i ten następny też będzie najprawdopodobniej równie dobry.

Czy płyta "Music For The Masses"' była istotna dla waszego rozwoju w zespół, który nagle był w stanie zapełnić stadiony?

Andy FIetcher: Podjęliœmy ryzyko jako zespół. "Music For The Masses". To miało być dowcipne. To się wzięło z albumu "Musie For The Millions" i pomyœleliœmy, ze to będzie œmieszne. Zaczęliœmy tracić kontakt z publicznoœciš. Ale ten konkretny występ, szczególnie publicznoœć która była wtedy z nami, był po prostu niesamowity. Album nie był najlepszy dla nas, ale dla muzyki alternatywnej w Stanach.

Dave Gahan : Było tam około 70 tys. ludzi. Naprawdę denerwowaliœmy się tym występem, ale kiedy już występowaliœmy nic nie miało już znaczenia. Nie graliœmy specjalnie dobrze, mój glos się załamywał. To było tak, że wszystko poszło Ÿle podczas koncertu. A le to było jak wydarzenie. Właœciwie to trudno jest to opisać jak to jest być tam, ale myœlę, że ludzie którzy byli na koncercie byli jego częœciš. Czuli ten moment. Nagle jakby się zawiesiłem i próbowałem to ukryć. I przez jakšœ minutę stałem i patrzyłem i w tym jednym momencie wszyscy unieœli ręce do góry. I może zabrzmi to tanio, ale oblał mnie zimny pot. Po prostu się zatrzymałem. Nie miało znaczenia, że œpiewałem. Wróciłem za kulisy, moja żona tam była i pamiętam, że zaczšłem płakać nie wiem dlaczego Byłem szczęœliwy, smutny nie wiem. Pamiętam ten moment, był naprawdę miły. Usiedliœmy razem. Także mój syn tam był, miał wtedy około 3 miesięcy. Jest w filmie. Na filmie nie możesz tego zobaczyć, ale kiedy to oglšdam mam gęsiš skórkę. Dlatego, ze pamiętam to doœwiadczenie i nagrywanie albumu. Połšczenie wszystkiego: wyczerpania, smutku, radoœci. To był ostatni występ na tej trasie. To były specjalne chwile. Prawie 20 lat byliœmy razem. Nie wiedzieliœmy co się wydarzy, ale to były cudowne chwile.

W tym czasie byliœcie najprawdopodobniej największym alternatywnym zespołem na œwiecie. Postanowiliœcie zrobić dokument z waszej "101" - trasy koncertowej. Dlaczego wybraliœcie D. A. Pennebaker'a aby nakręcił ten film?

Andy Fletcher: Pomyœleliœmy, że moglibyœmy go o to zapytać, ale nawet nie myœleliœmy, że on jeszcze żyje. Muszę powiedzieć, że nasze stosunki jakie nas wtedy łšczyły były kolejnš specyficznš częœciš naszej kariery. To była przyjemnoœć pracować z kimœ takim jak on. Ale on był bardzo zarozumiały.

Jak czuliœcie się nagrywajšc "Violator"?

Andy FIetcher: Jako zespół zawsze byliœmy pesymistami. Kiedy nagrywaliœmy płytę, uważaliœmy, ze będzie słaba, nikt nie będzie chciał grać tego w radiu, nikomu się nie spodoba. Zawsze byliœmy pesymistami, więc kiedy Martin napisał "Personal Jesus" bardzo nam się spodobała. Fantastyczna piosenka, œwietne brzmienie. Nagraliœmy jš. Francoise zrobił remix. Było to na długo zanim album był gotowy. 6 miesięcy przed wyjœciem albumu. I pomyœleliœmy, że ta płyta nie będzie grana. W końcu okazało się, że płyta dostała się do Top 20 Bravo History (20 najlepszych płyt w historii Bravo), a w Ameryce była na listach przez 6 miesięcy, aż do momentu pojawienia się "Enjoy The Silence". Z drugiej strony było to olbrzymie ryzyko, którego się podjęliœmy.

Martin Gore: Nie byliœmy pewni czy to było komercyjne w ogóle. Jeœli jesteœ zbyt blisko czegoœ tracisz dystans. Szczególnie w Ameryce, no i okazało się, że się myliliœmy.

Alan Wilder: "Persona! Jesus" jest kawałkiem, który nagraliœmy z FIood'em i mieliœmy 6 miesięcy na nagranie albumu. I przypadkowo te 6 miesięcy okazało się idealnym czasem na promocję radiowš i wejœcie na Top 40 w Ameryce. Przez ten czas zanim ukazała się płyta i następny singiel "Enjoy The Silence" był to czas naszego największego sukcesu komercyjnego. Czas był idealny na koncerty by pokazać Depeche Mode znacznie szerszej publicznoœci.

"Violator" sprzedał się w iloœci 6 milionów egzemplarzy. Jakie były nastroje w zespole przy nagrywaniu "Songs Of Faith And Devotion"?

Martin Gore: Pamiętam jak byłem na wakacjach i dostałem fax o tym, że jesteœmy na pierwszym miejscu w chyba około 13 krajach i to w pierwszym tygodniu wejœcia albumu do sprzedaży. To było niesamowite uczucie. Tak naprawdę nigdy nie możesz być pewnym jak dobrze ci pójdzie. Mieliœmy parę problemów z nagraniem płyty. Ale wtedy było to poza jakškolwiek kontrolš.

Andy Fletcher: Była jakaœ presja podczas nagrywania tego albumu. Jakieœ wczesne znaki mówišce, że może wydarzyć się coœ szczególnego. Dave był w tym czasie w nienajlepszym stanie. Ja miałem ciężkš depresję. Nagrywanie szło bardzo ciężko. Zaraz po nagraniu albumu wyjechaliœmy w trasę koncertowš - półtora roku. To były 2 najgorsze lata w moim życiu.

"I Feel You" wnosi do waszej muzyki elementy rockowe. Czy to było zaplanowane czy też wynikało z czystej ewolucji jakš przeszła wasza muzyka?

Dave Gahan: To było zaplanowane. Zanim nagraliœmy "Songs Of Faith And Devotion" spędziliœmy dużo czasu osobno. Podjęliœmy się wyzwania - co by było, gdyby zespól był bardziej rockowy. Martin przyniósł parę piosenek, które pasowały do brzmienia rockowego. Więcej bluesa, więcej rock'n'rolla. Myœlę, że użyliœmy klasycznego blues'a i rock'n'roll'owe riffy. Poza tym wróciłem z L.A. i nawet nie chodzi o to że słuchałem takiej muzyki. Poszedłem na parę koncertów. Widziałem JANES ADDICTION i THE CLASH i ta energia na scenie, chciałem to przenieœć do nas, jak to na mnie oddziaływało.

Alan Wilder: Jeœli chodzi o "Songs..." to bardziej chcieliœmy zrobić album koncertowy. I przez pierwsze dwa okresy nagrywania z których każdy miał około 5 tygodni prawie nic nie było zrobione. Ponieważ cišgle próbowaliœmy ze sobš występować co było dla nas męczšce i bardzo trudne bo zupełnie obce.

Więc czy próbowaliœcie nagrać album "Songs..." jako bardziej album koncertowy?

Alan Wilder: Tak, ale na poczštku chcieliœmy zrobić coœ co było by dla nas nowe. Pójœć do studio i nagrać coœ razem co może zabrzmi dziwnie, gdyż wszystko wczeœniej przygotowaliœmy.

Co skłoniło was do uwypuklenia gitary w "Songs..." po tak długim okresie stosowania syntezatora?

Andy Fletcher: Muszę ufać Flood'owi, że kiedy zaczęliœmy pracować musimy użyć gitary. A jeœli jš używasz musisz dostosować jej brzmienie - bardziej symfoniczne. Martin jest właœciwie gitarzystš. Pisze piosenki z użyciem gitary. Flood powiedział zapomnij o wszystkim i zrób to co będzie najlepsze dla piosenki. Jeœli oznacza to użycie brzmienia blues'owego, rockowego lub gitary zrób to.

Dave Gahan: Flood był bardzo doœwiadczonym producentem. Pracował z bardzo wieloma grupami m.in. z U2. Bardzo blisko współpracował z Alanem, szczególnie pod koniec nagrywania albumu "Songs..." , siedzieli 12-14 godzin dziennie pracujšc.

Martin Gore: To z całš pewnoœciš jest najbardziej rockowe jakie kiedykolwiek mieliœmy. Czasami myœlę, że może zrobiliœmy błšd. Być może w pewnym sensie staliœmy się zespołem, takim jakim nie chcieliœmy być, wykorzystujšc elektronikę. Ale cišgłe mieliœmy bardzo wiele elementów elektroniki w naszych kawałkach, więc może nie dokładnie tak było.

Jak rozwinęło się brzmienie Depeche Mode?

Alan Wilder: Wiem, że przez lata brzmienie Depeche Mode zmierzało w kierunku "ciemnej muzyki". Ale myœlę, że zawsze takie elementy były podkreœlane w piosenkach. Myœlę, że takie rzeczy, które wydawały się nam bardziej interesujšce, pchały tę muzykę w tym kierunku. I myœlę, że dwa ostatnie albumy w jakich tworzeniu byłem zaangażowany sš najciemniejsze w muzyce w ogóle, szczególnie "Songs...". gdzie dŸwięk jest całoœciš i oddaje charaktery ludzi zaangażowanych w to. Tak jak prostota wczeœniejszych dokonań zespołu. Więc można powiedzieć, ze istnieje zwišzek pomiędzy brzmieniem i postaciami zaangażowanymi w muzykę.

Trasa "Devotional" trwała 1,5 roku. Jak to wpłynęło na Depeche Mode?

Andy Fletcher: Na mnie osobiœcie Ÿle, ale właœciwie byłem już przygnębiony wczeœniej. Więc to wszystko.

Czy było, aż tak Ÿle, że musieliœcie mleć 4 oddzielne piętra w hotelu, 4 oddzielne samochody, 4 oddzielnych asystentów?

Alan Wilder: Dla mnie osobiœcie, kiedyœ kiedy byliœmy w drodze proces powtarzania występów stał się automatyczny. Nie mieliœmy specjalnie możliwoœci improwizacji. Kiedy kręcisz dokument na żywo wiele rzeczy musi być ustalonych ze względu na œwiatła itd. Naszym stylem było używanie taœm i sekwensera i wiele przygotowanych wersji piosenek do występów na żywo. Więc kosztowało nas to wiele przygotowań technicznych.

Martin Gore: Niemalże, Dave był absolutnie osobno. Alan też był zupełnie poza. Ja i Andy chodziliœmy razem do szkoły, znamy się odkšd skończyliœmy 11 lat więc my chyba byliœmy na jednym piętrze.

Czy to było przygnębiajšce, że aż tak Ÿle się wam układało?

Martin Gore: Myœlę, że wtedy to było rzeczywiœcie przygnębiajšce ponieważ zawsze myœleliœmy, że gdziekolwiek będziemy, będziemy razem - my czterej, zawsze wychodziliœmy razem, jeŸdziliœmy razem do telewizji, zawsze spędzaliœmy miło czas. To co się wydarzyło po "Devotional" nigdy się więcej nic powtórzyło. Dave był cišgle gdzieœ indziej, Alan okazywał oznaki bycia samotnikiem. Wszyscy czuli, że to oczywiste, że tak dalej być nie może.

Czy zgubiliœcie wštek?

Martin Gore: Myœlę, że przechodziłem takie okresy, kiedy myœlałem co ja tutaj robię, jaki to wszystko ma sens. To powinno być czymœ co przynosi radoœć, a tymczasem wydaje mi się, że nikt nie jest zadowolony. Ale były takie momenty, kiedy przynosiło to radoœć, miałem dobre kontakty z Andy'm, reszta miała masę argumentów i były momenty niezrozumienia. Patrzšc z perspektywy, ja naprawdę lubiłem tworzyć muzykę i to, że mogłem grać na scenie dla fanów. To jest coœ co powinno być fajne, a nie być koszmarnym snem.

Czy myœleliœcie, że będziecie mieli jeszcze kiedyœ album koncertowy?

Andy Fletcher: Właœciwie mieliœmy krótkš przerwę i póŸniej spotkaliœmy się z Alanem - ja i Martin. Nie wiedzieliœmy, czy Dave jeszcze może występować na scenie. Chyba Alan pomyœlał, że można zrobić nowy album i duch muzyczny Depeche Mode jest cišgle żywy. Martin chciał wrócić i pisać piosenki. Dave chciał wrócić do studia i œpiewać. Wiecie on jest rock'n'rolow'cern i jest ćpunem. Ta siła twórcza, którš masz jest jak znak.

Pomiędzy "Songs..." i "Ultra" była 4 letnia przerwa. Czy taki mieliœcie plan?

Martin Gore: Postanowiliœmy, że kiedy będę miał kilka kawałków pomyœlimy o powrocie do studia. Po prostu sprawdzimy, czy możemy jeszcze pracować ze sobš i bawić się tym. Nie myœleliœmy o całym albumie jedynie o paru piosenkach i jeœli będziemy mieli mieć szczęœcie to wypuœcimy singiel, a jeżeli nie będzie nam to odpowiadało to po prostu przestaniemy. Więc nagraliœmy tych parę kawałków i doszliœmy do wniosku by zrobić cały album.

Dave Gahan: Kiedy zaczęliœmy nagrywać "Ultra", wszedłem tak jak kiedyœ posłuchałem piosenek i powiedziałem, że zaœpiewam. To co było dla nas oczywiste to, że muszę nieco nad tym popracować. Tym razem podszedłem do tego naprawdę bardzo poważnie. Nauczyłem się bardzo wiele. A najważniejszš rzeczš jest to, że zawsze nie przestajesz się uczyć. Ewelin z L.A. bardzo mi pomogła. Spowodowała, że poczułem się dużo pewniej. Jeœli chodzi o to co robiłem i byłem zdolny do. tego, żeby popracować nad piosenkami. Œpiewać prosto z serca. Okazało się po prostu, że mogę to robić.

Dlaczego jako pierwszy singiel z "Ultra" wybraliœcie "Barrel Of A Gun"?

Andy Ftetcher: Ponieważ musisz pokazać, że wróciłeœ i musi być to coœ co działa na nerwy. Wiedzieliœmy, że nie jest to popowa piosenka i nie "zaskoczy" i że nie jest dobrze wybierać jš jako pierwszš.

Jakie jest przesłanie "Ultra"?

Martin Gore: Myœlę, że z perspektywy czasu, kiedy patrzę na "Ultra" uœwiadamiam sobie, ze było tam wiele z fatalnego przeznaczenia. Ja zawsze miałem tę religijnš fascynację. Jest tam parę religijnych odnoœników. Ale staram się to ograniczać, szczególnie po "Songs..." gdzie trochę przesadziłem. To stałe pytanie prasy, za każdym razem biorę do ręki długopis, wychodzi coœ religijnego.

Dave jak udaje ci się przelać emocje w teksty Martina?

Dave Gahan: Najprawdopodobniej moja interpretacja tego co pisze Martin jest zupełnie inna. Jeœli Martin pisze o zwišzkach, miłoœci, to jest to coœ czego każdy doœwiadczył, ale moje doœwiadczenia mogš być inne. Więc to jak ja to œpiewam jest nieco inne. Ale słowa, które on pisze zmuszajš mnie do zastanawiania się nad tym co robię i o moich zwišzkach z ludŸmi z życiem, o tym jak ja odbieram œwiat jak bym chciał się pokazać w œwiecie. Piosenki takie jak "Barrel Of A Gun" i "Sister Of Night" sš takie że nikt nie może się z nimi identyfikować. To jak żyć jak cišgle dostawać nagrody, a kłopoty w które się wpędzamy nie mówiš nam dokšd zmierzamy i dlaczego - ale lubimy to i chcemy tego doœwiadczać. "Only When I Lose Myself" jest œwietnym przykładem tego, ze jeœli się zgubisz, w czymœ lub w kimœ jesteœ naprawdę w tym momencie szczęœliwy, kiedy jesteœ zakochany. Pytanie tylko czy mi się podoba, że gubię się w kimœ, czy myœlę, że jestem szczęœliwy, bo automatycznie jedynym sposobem aby być w życiu szczęœliwym jest to kiedy jesteœ sam ze sobš. Więc jak możemy myœleć, że będzie lepiej ale tak właœnie myœlimy, a na koniec dziwimy się że cierpimy.

Czy jesteœ szczęœliwy teraz, będšc tym kim jesteœ?

Dave Gahan: Szczerze mogę odpowiedzieć, że jestem szczęœliwszy niż byłem kiedyœ. Jestem naprawdę wdzięczny za to co otrzymałem od życia. Widziałem tyle rzeczy, ale teraz jestem zadowolony ze swojego życia. Nie mogę powiedzieć o sobie, że jestem typem człowieka, który budzi się rano i mówi sobie "Jesteœ gównem, zapomnij o tym'', ponieważ zawsze jest jakieœ jutro. Czasami jest to może bolesny proces, ale czasami tak jest lepiej niż jak spodziewać się czegoœ super, a póŸniej się rozczarować. Staram się być otwarty na to co przede mnš i na to jak czuję się dziœ. I wtedy czuję się znacznie lepiej w zwišzkach. Automatycznie jeœli ja nie jestem szczęœliwy wtedy nie mogę być szczęœliwy z nikim innym.

Z tym albumem znów koncertujecie. Czy jest to trasa waszych największych przebojów?

Andy Fleteher: No niekoniecznie nšjwieks/ych, po prostu z naszymi singlami od 86 - 98 z paroma starszymi Więc tak naprawdę jest to dla nas proste, tym bardziej że każda piosenka to już klasyka.

Dave Gahan: Naprawdę nie wiem czego mogę sic spodziewać. Moim zadaniem jest po prostu œpiewanie i chcę to zrobić dobrze, lubię to robić. Jestem ciekawy i nieco zdenerwowany jak to wypadnie. Myœlę, że dobrze. Mam możliwoœć pokazać te piosenki z innej perspektywy. Ponieważ na jakiœ czas oddaliłem się od tego Jak zwykle jestem pewien, że będziemy się dobrze bawić, a także publicznoœć Cišgle mamy fanów, którzy chcš przyjœć i nas zobaczyć. Nie ma tak wiele zespołów, które po 20 latach działania mogš tak powiedzieć.

Wasi fani sš niesamowicie lojalni wobec was.

Dave Gahan: To połšczenie wielu różnych rzeczy Nasze piosenki sš zazwyczaj bardzo osobiste, więc zazwyczaj można się z nimi identyfikować. Myœlę, że nasi fani dorastajš razem z nami Myœlę, że sš z nami od poczštku, jestem pewien, że niektórzy kupujš nasze płyty od 15 lat i majš teraz rodziny. Na szczęœcie istniejemy lak długo, że mogliœmy to zrobić. Nie ma tak wiele takich zespołów, tylko parę.

Ostatni raz dawaliœcie trasę koncertowš bardzo dawno. Czy denerwujesz się teraz?

Dave Gahan: Dokładnie. Tak bardzo się denerwuję. Jeœli nie przestanę myœleć o tym zbyt wiele, siedzieć, gapić się na œcianę, mogę coœ spieprzyć. Musisz wyjœć na scenę i występować przez 2 godziny, ludzie klaszczš - nie, nie zrobimy tego.

Czy brakuje wam bycia w trasie?

Martin Gore: Z pewnoœciš sš takie aspekty bycia na trasie, które sš naprawdę podniecajšce i fajne. Kiedy nie jestem w trasie nie podróżuję tak wiele. Wybieramy się do takich miejsc gdzie jeszcze nie byliœmy, co jest czymœ nowym, gdyż zazwyczaj jeŸdziliœmy cišgle do tych samych miejsc. Ciekawa będzie Estonia, Łotwa i Litwa. Nigdy nie byliœmy w Moskwie, to naprawdę duże wydarzenie dla nas.

Czy macie jakiœ wasz ulubiony klip ?

Dave Gahan: "Enjoy The Silence" jest chyba najlepszym teledyskiem Antona. Kiedy zobaczyliœmy ten clip, okazało się. że jest on o fotografowaniu. Właœciwie on podobał się mnie, Antonowi i producentowi Richardowi Bellowi. Spędziliœmy około tygodnia na kręceniu. Miałem się ubrać jak król. Jest tam wiele œmiesznych dowcipów. Jest tam takie jedno ujęcie na szczycie tej góry, było naprawdę zimno i chciałem już wrócić do hotelu. Poza tym ja i producent cały czas wkurzaliœmy się nawzajem. Anton chciał, abym zrobił to ujęcie, a ja na to "Dlaczego?". Wtedy powiedziałem "Wiesz co Richard..." zdjšłem koronę i włożyłem mu jš na głowę wręczyłem berło i powiedziałem, że by on to zrobił. I jest takie jedno ujecie gdzie jest Richard Bell. On musiał to zrobić, ponieważ ja wsiadłem do helikoptera i jadłem czekoladki w hotelu.

Andy Fletcher: "Enjoy The Silence" było moim faworytem. Pojechaliœmy do studia. Anton powiedział, że zajmie nam to moment, a ja na to "tak, tak, zajmie nam to cały dzień". W końcu spędziliœmy 6 dni na kręceniu na mrozie w Alpach. Więc to jest mój ulubiony clip.

A co jeœli chodzi o "Personal Jesus"?

Dave Gahan: Ten nakręciliœmy w Hiszpanii. Musieliœmy udawać kowbojów przez jeden dzień. Filmowaliœmy w małym miasteczku, które było wykorzystywane w "spaghetti westernach". Mieliœmy statystów w kapeluszach. Było całkiem fajnie. Piliœmy dużo piwa, żuliœmy tytoń - nie tak naprawdę nie żuliœmy. Fajnie było udawać kowbojów. To było tak jak na filmach - kowboje przyjeżdżajš do miasteczka i chcš się wykapać, mieć kobietę. To było zabawne.

Andy Fletcher: "PersonalJesus" mam najgorsze doœwiadczenia. Cały dzień mówili mi musisz być jeŸdŸcem. A ja na to, że nie potrafię jeŸdzić konno. Nie martw się wszystko będzie w porzšdku, on jest spokojny i miły. Wszyscy tam byli, żeby zobaczyć jak jeżdżę konno. Okazało się, że byt to konik na biegunach i jest taki fragment na video.

Co nam powiecie o video do "Barrel O f A Gun "?

Andy Fletcher: "Barrel Of A Gun" musi być najkrótszym scenariuszem video w historii - "lecicie do Maroko, wylatujecie jutro o 10.00". I to był jedyny scenariusz jaki otrzymaliœmy od Mansona.

Dave Gahan: Interesujšce jest to, że w tym klipie mam namalowane oczy. Więc w całym video mam zamknięte oczy. Realizowaliœmy go na bocznych ulicach. Był tam facet, który mial kierować mnš - w lewo, w prawo itd. Wyglšda to nieŸle, ale była tam wielka œciana, dla Marokańczyków ta œciana jest po prostu łazienka. Chodzš tam i się załatwiajš. Oni po prostu zdejmujš gacie, a ja miałem chodzić wzdłuż tej œciany i ten facet miał mi mówić - w prawo, w lewo - ponieważ tam był cišgle ktoœ i się załatwiał. Więc ja byłem jak œlepiec chodzšcy pomiędzy tym gównem. To był naprawdę zabawne. Chociaż moje wspomnienia z pobytu sš raczej niewesołe Jedzšc w restauracji zatrułem się salmonellš i byłem chory, ale skończyliœmy video. I wydaje mi się, że jest to naprawdę niezłe