Początki parafii w Siemianowicach Śląskich, zrekonstruowane przez Wilhelma Koeniga w wydanej w 1902 roku kronice Siemianowic, są przypisywane aktywności dwóch rodzinewangelickich: Fitznerów i Züllnerów. One to przybyły w 1836 roku z Gliwic do Siemianowic (Huty Laura) i zapoczątkowały osadnictwo ewangelickich rodzin w tej miejscowości.Do lat sześćdziesiątych XIX wieku ewangelicy korzystali z nabożeństw w Królewskiej Hucie (Chorzowie). Pierwszym trwałym śladem ewangelickiej obecności w Siemianowicach było założenie w 1861 roku jednoklasowej szkoły wyznaniowej, utrzymywanej w znacznej części przez ówczesną Bratnią Pomoc im. Gustawa Adolfa. Kiedy ilość ewangelików wzrosła do 8% ogółu mieszkańców, udostępniono w 1873 roku pomieszczenie nowo wybudowanej cechowni kopalni "Laura" na dom modlitwy. Pierwsze nabożeństwo w Siemianowicach odbyło się w sierpniu 1873 roku.
Następnie cotygodniowe nabożeństwa odprawiali księża z Królewskiej Huty. Nabożeństwa polskie odbywały się co dwa tygodnie. Sprawowanie opieki duszpasterskiej nad ewangelikami poprawiło się od chwili,kiedy to od 1885 roku zamieszkał w Siemianowicach Śl. ks. Runge. Efektem jego działań było szybkie usamodzielnienie się parafii z dniem 1 sierpnia 1888 roku. W roku 1887 został poświęcony cmentarz parafialny. Nowa parafia liczyła wtedy 1326 dusz, obejmując swym zasięgiem ewangelików, mieszkających również w Maciejkowicach, Hucie Jerzego, kopalni Fanny, Michałkowicach, Bytkowie, Bańgowie, Przełajce.
Powiększająca się liczebnie parafia potrzebowała kościoła i plebanii, gdyż cechownia nie mogła już pomieścić wszystkich wiernych na nabożeństwa. W 400-rocznicę urodzin ks. dr Marcina Lutra we wszystkich kościołach Śląska ogłoszono ofiarę na budowę kościoła.
Kamień węgielny pod budowę świątyni położono 20 kwietnia 1893 roku. Po dwóch latach zakończono budowę i 20 lutego 1895 roku poświęcono kościół. W krótkim czasie powstała okazała świątynia w stylu neogotyckim, z jedną wieżą i trzema dzwonami z warsztatu w Bochum. Pierwszym proboszczem parafii został w 1888 roku dotychczasowy wikariusz ks. Spindler. W tym okresie wybudowano plebanię, a także rozbudowano szkołę, która od 1870 roku uzyskała statut szkoły publicznej, oraz wybudowano w latach 1899-1900 dom parafialny. W pomieszczeniach tego budynku znalazło się miejsce dla ewangelickiego przedszkola i domu opieki, prowadzonego przez siostry diakonise. Intensywny rozwój parafii trwał do 1918 roku, kiedy to parafia liczyła 3172 wiernych.
Po podziale Górnego Śląska i wcieleniu Siemianowic do państwa polskiego parafia nie utrzymała swego stanu posiadania ze względu na emigrację parafian do miejscowości, położonych w części niemieckiej Śląska. Nie wpłynęło to jednak na osłabienie życia religijnego, które prowadzone dalej było w ramach stowarzyszeń charytatywnych i kulturalnych, w tym Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego. W 1927 roku dobudowano do istniejącego domu parafialnego nową część.
Po II wojnie światowej parafia utraciła kościół i budynek probostwa. Przejęty przez państwo majątek został przekazany Kościołowi Rzymskokatolickiemu na rzecz Zgromadzenia Sióstr Wizytek. Ewangelicy z Siemianowic Śląskich zmuszeni zostali do urządzenia kaplicy w domu parafialnym, w którym toczyło się też całe życie religijne parafii. Dzięki zaangażowaniu powojennych duszpasterzy parafia stała się bardzo aktywną, szczególnie w działalności chóralnej, którą prowadzili kolejno: Kurt Nikisz, ks. Wiktor Zeler i Renata Puszwa.
W 1997 roku ewangelicy siemianowiccy poświęcili kaplicę cmentarną. Bezpośrednio po wojnie parafię administrował ks. Radca Robert Fiszkal (1945-1952). Najdłużej w parafii służył ks. Wiktor Zeler (1952-1988), który dał się poznać jako utalentowany autor literatury religijnej. Obecnie urzędującym proboszczem, od 1988 roku, jest ks. Marian Bienioszek.
Wielkim wydarzeniem dla parafii i całego Kościoła ewangelickiego na Górnym Śląsku było zwrócenie po 55 latach dobrowolnie świątyni i plebanii prawowitym właścicielom. Odczytano ten fakt jako jedno z najważniejszych wydarzeń chrześcijańskich w Polsce i znamienny znak dojrzałego ekumenizmu. W Roku Jubileuszowym, w dniu 16 stycznia 2000 roku, dzięki osobistemu zaangażowaniu Metropolity Górnośląskiego ks. Arcybiskupa Damiana Zimonia, odbyło się uroczyste przekazanie Świątyni ewangelikom z Siemianowic.
Pierwsze po wojnie nabożeństwo w odzyskanym kościele odbyło się w niedzielę 2 kwietnia 2000 roku. Kazanie wygłosił NPW ks. Biskup diecezji katowickiej Rudolf Pastucha. Licznie zgromadzeni wierni z parafii i diecezji mogli przeżyć wielką radość spełnienia się nadziei, którą żył lud ewangelicki w Siemianowicach Śl. przez te wszystkie lata. W czerwcu 2000 roku parafia rozpoczęła prace remontowo-adaptacyjne, które miały na celu przywrócenie sytuacji zpoprzedniego okresu.
W wyremontowanym budynku plebanii od 15 sierpnia 2003 roku zamieszkał proboszcz parafii, a w pozostałych pomieszczeniach urządzono kancelarię, sale parafialne i katechetyczne. Każdego roku obchodzona jest pamiątka poświęcenia naszego kościoła, abyśmy zawsze mieli w pamięci jak wielkie rzeczy uczynił nam Pan.
Rok 2005 jest jubileuszowy, gdyż przypada 110 rocznica poświęcenia kościoła, dlatego podczas uroczystego nabożeństwa, które odbyło się w niedzielę 13 lutego br. dziękowaliśmy Panu Bogu wszechmogącemu za Jego błogosławieństwo i prosiliśmy Go, zgodnie z hasłem tego roku, aby nie ustała wiara nasza. Kazanie podczas tego nabożenstwa wygłosił NPW ks. bp Janusz Jagucki. W nabożenstwie uczestniczyli także ks. bp Tadeusz Szurman i inni księża diecezji katowickiej oraz przedstawiciele Rady Miasta Siemianowice. Po nabożeństwie odbyło się spotkanie w sali parafialnej, podczas którego wygłoszonych zostało wiele życzeń, m. in. od władz miasta.